(القاموس المحيط)

Fîrûzâbâdî’nin (ö. 817/1415) Arapça’dan Arapça’ya sözlüğü.

Tam adı el-Ķāmûsü’l-muĥîŧ ve’l-ķabesü’l-vasîŧu el-câmiǾ limâ źehebe min luġati’l-ǾArab şemâŧîŧ’tir. Fîrûzâbâdî, altmış cilt tutacağını tahmin ettiği el-LâmiǾu’l-muǾlemü’l-Ǿucâbu el-câmiǾ beyne’l-Muĥkem ve’l-ǾUbâb adıyla bir sözlük yazmaya başlamış ve yaklaşık beş cildini kaleme almıştı. Daha sonra bunun pek kullanışlı olmayacağını dikkate alarak düşüncesinden vazgeçmiş ve iki ciltlik muhtasar bir sözlük hazırlamıştır. Kāmûs (okyanus) kelimesi eserin şöhret bulmasından sonra “sözlük” anlamında da kullanılır olmuştur. Fîrûzâbâdî eserine bu adı vermekle Arap dilinin bütün kelimelerini kapsadığını iddia etmişse de Cevherî’nin eś-Śıĥâĥ’ında yer alan 40.000 kelimeye 20.000 daha ekleyerek kelime sayısını 60.000’e çıkarmakla birlikte daha önce yazılan 80.000 kelimelik Lisânü’l-ǾArab’ın gerisinde kalmıştır. Fîrûzâbâdî eserin önsözünde Cevherî’nin Arapça kelimelerin en azından yarısını ihmal ettiğini, bunları kendisinin tamamladığını söyler. Halbuki Cevherî mukaddimesinde, Buhârî’nin hadis ilminde yaptığı gibi sadece kendisine göre sahih olan, yani yaygın biçimde kullanılan kelimelere yer verdiğini açıkça ifade etmiştir.

813 (1410) yılında tamamlanan el-Ķāmûsü’l-muĥîŧ’te kelimeler Cevherî ekolüne göre dizilmiştir. Şairlere kafiye, nâsirlere seci bulma kolaylığı sağlayan bu sistemde son harfi aynı olan kelimeler bir araya toplanır. Kelime köklerinin esas alındığı dizimde kökün son harfi “bab”, ilk harfi ise “fasıl” adıyla ve alfabetik sıraya göre dizilir. Ortada kalan harfler de alfabetik sırayı takip eder. Türemiş kelimeler ilgili köklerin altında açıklanır. Fîrûzâbâdî Arap sözlükçülüğünde ilk defa bazı kısaltmalar kullanmıştır: “ج” çoğul, “ع” yer adı, “د” şehir adı, “ة” köy adı, “م” mâruf gibi. el-Ķāmûsü’l-muĥîŧ, çok beğenilip kullanılmış olmakla birlikte mukaddimede açıklanan ilkelere tam uyulmaması, iç düzeninde belli bir sistemin bulunmaması, bazan tanımların anlaşılamayacak derecede kısa ve muğlak olması, birçok durumda kelimenin eş anlamlısının veya karşıtının zikredilmesiyle yetinilmesi, sözlükle doğrudan ilgili olmayan tıbbî bilgilere ve özel isim açıklamalarına yer verilmesi, eś-Śıĥâĥ üzerine yapılan ilâvelerde garîb, müvelled ve zayıf kelimelerin sıhhat derecelerine işaret edilmemesi ve eś-Śıĥâĥ’a yönelttiği eleştirilerde Fîrûzâbâdî’nin de hataya düşmesi gibi sebeplerden dolayı eleştirilmiştir.

Kalküta (I-IV, 1230-1232), Bombay (1272/1884), Tahran (kenarında Farsça tercümesiyle birlikte 1277), Bulak (1289), Leknev (1885) ve İstanbul’da (I-IV, 1304) defalarca basılan el-Ķāmûsü’l-muĥîŧ üzerine şerh, hâşiye, ihtisar, ikmal (müstedrek), tenkit ve tercüme türü birçok çalışma yapılmıştır (bu çalışmalar için bk. Hüseyin Nassâr, II, 599-638; Ahmed Şerkāvî İkbâl, s. 222-225, 234-241; Ahmed Abdülgafûr Attâr, s. 207-215, 220-232).

Eserin şerh ve hâşiyeleri arasında en önemlisi Murtazâ ez-Zebîdî’nin Tâcü’l-Ǿarûs (min cevâhiri’l-Ķāmûs) adlı eseridir. Zebîdî bu çalışmasını 100’den fazla eserden yararlanarak hazırlamıştır. Bu bakımdan Tâcü’l-Ǿarûs hem şerh, ikmal, tashih ve tenkit özelliği taşımakta hem de eś-Śıĥâĥ’ı savunmaktadır. On dört yılda tamamlanan ve 120.000 kelime ihtiva eden eser, 1306-1308 (1888-1890) yıllarında Kahire’de on cilt halinde harekesiz olarak basılmıştır. Eserin ilmî neşri, Abdüssettâr Ahmed Ferrâc başkanlığında bir heyet tarafından yapılmakta olup baskısı devam etmektedir (I-XXVI, Küveyt 1385/1965).

el-Ķāmûsü’l-muĥîŧ’in birçok muhtasarı vardır. Tâhir Ahmed ez-Zâvî, önce eseri köklerin birinci harflerine göre alfabetik olarak dizmek suretiyle Tertîbü’l-Ķāmûsi’l-muĥîŧ Ǿalâ ŧarîķati’l-Miśbâĥi’l-münîr ve Esâsi’l-belâġa adıyla yayımlamış (I-IV, Kahire 1378/1959), daha sonra bunu Muħtârü’l-Ķāmûs ismiyle bir cilt halinde ihtisar etmiştir (Kahire 1964).

Sözlük Türkçe’ye iki defa tercüme edilmiştir. Bunlardan ilki olan Merkezzâde Ahmed Efendi’nin Bâbûs fî tercemeti’l-Kāmûs’u (el-Bâbûsü’l-vasît fî tercemeti’l-Kāmûsi’l-muhît) henüz basılmamıştır. Mütercim Ahmed Âsım Efendi’nin Kāmus Tercümesi diye de bilinen el-Okyânûsü’l-basît fî tercemeti’l-Kāmûsi’l-muhît adını taşıyan eseri hem tercüme, ikmal, tashih ve tenkit, hem de eś-Śıĥâĥ’ı müdafaa özellikleri taşımaktadır. Bu eserin başlıca özellikleri şunlardır: el-Ķāmûs’ta yetersiz olan hareke zaptı tamamlanmıştır. Açıklama ve delillendirme amacıyla âyet, hadis, şiir vb.den şevâhid ve misaller eklendiği gibi el-Muĥkem, el-ǾUbâb ve et-Tâc gibi kaynaklardan yeni kelime ve anlamlar eklenmiştir. Kelimelere Türkçe karşılık bulmakta büyük titizlik gösteren Âsım Efendi, bu hususta sadece yazı diliyle yetinmeyip halk ağzından da yararlanmıştır. Bu yönleriyle müstakil bir telif sayılabilecek olan Kāmûs Tercümesi, ilk defa II. Mahmud’un iradesiyle mütercimin büyük oğlu Hamid’in nezâretinde basılmıştır (I-III, İstanbul 1230-1233). Eserin daha sonra yine İstanbul’da (I-III, 1268-1272; I-IV, 1304-1305) ve Mısır’da (I-III, 1250) basımları gerçekleştirilmiştir. Ahmed Lutfi Efendi, Kāmûs Tercümesi’ndeki kelimeleri alfabe sırasına göre düzenleyerek 53.000 kelimelik Lugat-ı Kāmûs’u hazırlamıştır. Aslı Arkeoloji Müzesi Kütüphanesi’nde bulunan eserin elif ve bâ harflerini ihtiva eden ilk iki cüzü basılmıştır (1282, 1286). el-Ķāmûsü’l-muĥîŧ Farsça’ya da birkaç defa çevrilmiştir. Yahyâ b. Muhammed Şefî-i Kazvînî’nin Tercümânü’l-luġa’sı bunlar arasında yer alır (el-Ķāmûs kenarında, Tahran 1277, ayrıca Tahran 1303-1308).

Şerh, hâşiye ve tercümelerinde yer yer eleştirilen el-Ķāmûsü’l-muĥîŧ hakkında müstakil tenkit eserleri de yazılmıştır. Muhammed Sa‘dullah b. Nizâmeddin el-Hindî el-Murâdâbâdî, el-Ķavlü’l-meǿnûs fî śıfâti’l-Ķāmûs adlı eserinde (Râmpûr 1287/1870) el-Ķāmûs’u otuz beş yönden eleştirmiştir. Ahmed Fâris eş-Şidyâk da el-Câsûs Ǿale’l-Ķāmûs’unda (İstanbul 1299) sözlüğü yirmi dört noktada tenkit etmiştir. Ahmed Teymur Paşa Taśĥîĥu aġlâŧi’l-Ķāmûsi’l-muĥîŧ (Kahire 1343) ve Kara Dâvud İzmitî ed-Dürrü’l-laķīŧ fî aġlâŧi’l-Ķāmûsi’l-muĥîŧ (nşr. Mustafa Kılıçlı, Erzurum 1990) adıyla birer eser kaleme almışlardır.

BİBLİYOGRAFYA:

Fîrûzâbâdî, el-Ķāmûsü’l-muĥîŧ, Beyrut 1406/1986, s. 5-30; Süyûtî, el-Müzhir fî Ǿulûmi’l-luġa ve envâǾihâ (nşr. M. Ahmed Câdelmevlâ v.dğr.), Kahire, ts. (Dâru ihyâi’l-kütübi’l-Arabiyye), I, 100-103; Keşfü’ž-žunûn, II, 1306-1310; Murtazâ ez-Zebîdî, Tâcü’l-Ǿarûs (nşr. Abdüssettâr Ahmed Ferrâc), Küveyt 1385/1965, I, 3-4; Kāmus Tercümesi, I, 2-63; M. Sıddîk Hasan Han, el-Bulġa fî uśûli’l-luġa (nşr. Nezîr M. Mektebî), Beyrut 1408/1988, s. 441-463; Ömer Asım Aksoy, Mütercim Asım, Ankara 1962, s. 13, 15-16; J. A. Haywood, Arabic Lexicography, Leiden 1960, s. 83-90; Hüseyin Nassâr, el-MuǾcemü’l-ǾArabî neşǿetühû ve teŧavvürüh, Kahire 1968, II, 575-679; İzzeddin İsmâil, el-Meśâdirü’l-edebiyye ve’l-luġaviyye, Beyrut 1976, s. 387-395; Ahmet Suphi Furat, al-Fīrūzābādī’nin aś-Śıĥāĥ’ı Tenkidi, İstanbul 1978, s. 46-61; Brockelmann, GAL (Ar.), VII, 104-107; Abdüssemî‘ M. Ahmed, el-MeǾâcimü’l-ǾArabiyye, Beyrut 1984, s. 121-139; Emîl Bedî‘ Ya‘kūb, el-MeǾâcimü’l-luġaviyyetü’l-ǾArabiyye, Beyrut 1985, s. 119-124; Ahmed Şerkāvî İkbâl, MuǾcemü’l-meǾâcim, Beyrut 1407/1987, s. 222-226, 234-241; Ahmed Abdülgafûr Attâr, eś-Śıĥâĥ ve medârisü’l-muǾcemâti’l-ǾArabiyye, Mekke 1410/1990, s. 207-215, 220-232; Yüsrî Abdülganî Abdullah, MuǾcemü’l-meǾâcimi’l-ǾArabiyye, Beyrut 1411/1991, s. 197-202; Abbas el-Azzâvî, “el-Mecd el-Fîrûzâbâdî ve’l-Ķāmûsü’l-muĥîŧ”, Mecelletü’l-mecmaǾi’l-luġati’l-ǾIrâķıyye, VI (1959), s. 297-317; Hüseyin Ali Mahfûz, “el-Fîrûzâbâdî ve’l-Ķāmûs”, Mecelletü Külliyyeti’l-âdâb, IV, Bağdad 1961, s. 197-212.

Hulûsi Kılıç